Kiepski żart

Moje aktualne życie przypomina kiepski film. Dużo się dzieje, co i rusz następują nieoczekiwane zwroty akcji (widz pozostaje w nieustannym zdumieniu połączonym z wytrzeszczem oczu, stanem osłupienia oraz niedowierzania), wątki poboczne mnożą się jak grzyby po deszczu, ale niestety tak dobrze zapowiadającą się fabułę psują źle rozpisane losy głównych bohaterów. Ich wybory i decyzje. Nijak mające się do obranego wcześniej scenariusza. I dialogi do d..y! Poniżej krytyki. Scenariusz może i był ciekawy, ale w międzyczasie zmieniono scenografię i dekoracje, a ktoś dopisał bardzo smutne zakończenie. Wyszła wielka kicha. Widz oczekujący happy endu zawiedzie się po stokroć. Chyba, że reżyser zdecyduje się na kontynuację swego dzieła, zatrudni lepszego scenarzystę i da drugą szansę swoim kiedyś jakże barwnym, a dziś nieco wyblakłym postaciom. Tylko nie wiem czy ktokolwiek zgodzi się zagrać w takim filmie ...

źródło

Nie ma we mnie ani za grosz odwagi. Brakuje mi zdecydowania w każdej życiowej kwestii. Nawet tej najbardziej błahej ... Przykład. Ja wczoraj u fryzjera. Dotarłam na miejsce z gorącym postanowieniem zmiany - miało być bardzo krótko! Brałam również pod uwagę zmianę koloru! A wyszłam stamtąd ... z podciętymi końcówkami, tym samym kolorem i poczuciem niewykonanego zadania. Jedynym szaleństwem na jakie się zdobyłam, była grzywka. Ale taka bardzo zachowawcza i bezpieczna, czyli zupełnie nie taka jaka chodzi mi od pewnego czasu po głowie. Jestem zła na siebie, na swoją niekonsekwencję i "dupowatość". Doszło do tego, że sama siebie zawodzę. 

I tak jest ze wszystkim. Zachowawczo w każdej dziedzinie. Zero zdecydowania. Zero pewności. Same wątpliwości. Brakuje mi mojego szaleństwa. Męczę się przebywaniem we własnym towarzystwie. Do tej pory nie sądziłam, że to w ogóle możliwe.

A szykuje się prawdziwa rewolucja w moim, naszym życiu. Głównie w życiu dziewczyn. Szereg zmian. Jedna pociągająca za sobą drugą. Bo wszystko układa się nie tak jak powinno. Zupełnie jakby cały wszechświat potajemnie sprzeciwiał się naszym planom.
Podróż z punktu A do punktu B. A w zasadzie z punktu B do punktu A, bo przecież jest to powrót do przeszłości.

Chciałabym się obudzić i stwierdzić, że to był tylko zły sen ... Bo coraz częściej właśnie tak postrzegam swoje życie.

Przychodzi mi teraz na myśl czyjaś kwestia z jakiegoś filmu. Nie pamiętam jakiego, ale leciało to jakoś tak:

"Nie masz czasem wrażenia, że jesteśmy bohaterami czyjegoś monstrualnego żartu ...?" 

Liczę, że w końcu i ja zaśmieję się na finiszu, że dokądś prowadzi ta droga donikąd, że po coś to wszystko jest, że jak wszystko, tak i to ma jakiś (jak zwykle ukryty) sens.