Pędzący pociąg

Mało mnie tutaj. Tak długiej przerwy w pisaniu jeszcze nie miałam. Ale ciężki coś ten mój maj. Albo go sobie "wykrakałam", albo po prostu czułam po kościach, że coś się święci ... Wiele się dzieje. Głównie nie po mojej myśli. Dni znów przeciekają przez palce. Pędzą jak szalone w nieodpowiednim kierunku. Czuję się jak w pędzącym pociągu, z którego mimo sprzecznych uczuć nie potrafię wysiąść. Za bardzo rozpędzony przeraża mnie do tego stopnia, że brakuje mi powietrza w płucach i zapominam która stacja jest celem mej podróży.
Nie wiem jak i kiedy minęły ostatnie dni. Całą moją tutejszą nieobecność zamknęłabym w jednym dniu. Bo mam wrażenie, że tylko tyle czasu minęło od mojej ostatniej notki. Prawda jest jednak inna. Przeraża mnie tempo upływającego czasu i tego wszystkiego co się na niego składa. Nie jestem typem nastawionym na akord. Źle mi z tym. Najgorsze jest to, że to dopiero początek ...  Mam poczucie tykającej bomby zegarowej. Nie wiem ile jeszcze czasu zostało do wybuchu. Nie wiem dokąd mnie to wszystko zaprowadzi.
Jeszcze nie tak dawno na pytanie czego się boję, mogłam udzielić bardzo krótkiej odpowiedzi. Teraz lista strachów jest o wiele dłuższa. Wszystko podszyte jest irracjonalnym strachem. Nawet oddając się ulubionej czynności (czytając) odczuwam wewnętrzny niepokój. Nie potrafię się wyłączyć i nie myśleć o tym co złe. Ale nie te sprawy są teraz istotne.

Maj. Komunia św. Starszej. I wyczekiwane emocjonalne poruszenie. Jest stres. Powiedziałabym że nawet dość spory. Obiecywałam sobie, że podejdę do tematu "na luzaka", ale nie da się ... No nie da. Dopóki mało w tym wszystkim uczestniczyłam, dopóty było znośnie. Ale zaczął się ostatni tydzień przygotowań, generalne próby w kościele i podniosła atmosfera im towarzysząca, nacisk otoczenia i jego ciągłe pytania o organizacyjne konkrety, pierwsza spowiedź Starszej i towarzyszący jej strach:

- Nie bój się spowiedzi. Przecież Ty nigdy niczego się nie boisz. - uspokajam przejętą i wystraszoną Starszą.

- Coś Ty! Przecież ja wszystkiego się boję. - odpowiada poważnie ze smutkiem w głosie Starsza Siostra.

- Jakoś nie zauważyłam. - próbuję podnieść ją na duchu i ratować sytuację chwytając się po omacku ostatniej deski ratunku - kłamstwa.

- To chyba powinnaś iść do okulisty. - puentuje troszkę siląc się na żart chichocząca i przejęta sytuacją Starsza Siostra :)

Wbrew naszej woli udzielił się nam ogólnie panujący nastrój. Nerwowa atmosfera nikomu nie służy. Otoczenie dokłada swoje "trzy grosze". A my przecież pragniemy skupić się na innej stronie wydarzenia. Mam ochotę wykrzyczeć im wszystkim w twarz - NIE ROZPRASZAJCIE NAS TERAZ!
I walczę. I z jednego się cieszę. Jedno mi się udaje. Mimo wszystko cały czas skupiam się na tym co ważne ... Myślę, że idzie mi nieźle. A sprawy przyziemne ... ? Nie dopinam wszystkiego na perfekcyjny guzik. Ma być dobrze. Nie idealnie. To ma być Jej dzień. Nie nasz, nie przybyłych gości. I będzie tak jak chce Ona. Odpuściłam sobie, jej, i wyszło nam to na zdrowie. Nawet wbrew sobie machnęłam ręką na sprawę komunijnych bucików i pozwoliłam Jej dokonać prawie samodzielnego wyboru ;) A reszta to już przecież bułka z masłem ;) Byleby nie rozmazać niedzielnego makijażu nieuniknionym wzruszeniem ;)

źródło