Życie.

Miał być wesolutki post o molach książkowych (spokojnie, będzie :).
W międzyczasie pojawił się ciężki weekend. Taki gdy to nic się człowiekowi nie chce ... Nie chce się wygrzebać nosa spod kołdry, wciągnąć papci i iść zrobić sobie kawy, gdy wszystko jak okiem sięgnąć drażni jak jasna cholera ... Gdy nie ma za grosz cierpliwości, dla tych których najmocniej kochamy ... Gdy chce się wyć z bezsilności, gryźć, drapać i krzyczeć do zdartego gardła ... Bez większego powodu i bez PMS.
I miało być o tym.
Jednak wieczorem przeczytałam TEN [klik] post u Iwony i stwierdziłam, że cokolwiek napiszę, nie będzie to miało najmniejszego sensu. Nie z moim nastawieniem.
I jeszcze ten mój komentarz pod jej postem ... Jego negatywny wydźwięk dotarł do mnie dopiero następnego dnia, gdy to ponownie do Niej zajrzałam.
Dotarło do mnie iż ostatnio bezustannie, zupełnie nieświadomie i niechcący leje się ze mnie żal, gorycz, zgorzknienie, bywa że nawet jad. Zero radości z życia. Krótkie chwile szczęścia, o których zapominam nim zdążą porządnie rozwinąć swe kruche skrzydła.
Przeczytałam u Iwony mnóstwo komentarzy od ludzi wdzięcznych losowi, ludzi szczęśliwych, spełnionych ...
Zawstydziłam się.
Jaki jest sens ciągłego rozkładania na czynniki pierwsze problemów, które przecież zawsze będą obecne w naszym życiu ... ?
Jaki jest sens karmienia się swym osobistym jadem ... ?
Po co pisać że znów zero radości z codzienności ... ? Że proza życia, znudzenie, bezsilność i niemoc totalna. To już było.
Po co pisać że znów nie chciało mi się zwlec z łóżka ... ?
Że znów zostawiłam niedzielne śniadanie na Jego głowie, a On znów miał o to fochy (i wcale się nie dziwię)... A przecież jeszcze nie tak dawno uwielbiałam to nasze wspólne niedzielne niespieszne krzątanie ... A teraz? Nie cieszy przecież nic.
Że znów za mało czasu poświęconego Im ... Że zakurzone "Grzybobranie" i smutne "Scrabble" w ciemnym kącie ... Że to co wspólne to troszkę z rozpędu odbębnione ... Kocham, więc zwlekam cztery litery i idę, rysuję, ukochane kluseczki wałkuję ... Bez większych chęci, nikłej z mojej strony radości ... Bo  ja w tych rzadkich chwilach "niepracy",  to najchętniej koc, książka i nicnierobienie.
Że znów ledwo tknięta książka ... , że "Wysokie obcasy" jak co tydzień jedynie przekartkowane tworzą przy łóżku coraz bardziej chybotliwy stosik ... Że już nie jeden, a trzy filmy dołączone do TS czekają na niespieszną projekcję ... Ze wstydu nie wspomnę o innych.
Że złość, bo znów (!) trzeba iść do znienawidzonej pracy, bo trzeba zrobić obiad, a później  jeszcze po tym obiedzie pozmywać, że chwilę temu zlew był pusty, a gdy spuściłam go na moment z oczu, w magiczny sposób znów się zapełnił, że stosy prania czekają na upchanie w za ciasnych przecież (no szlag po prostu!) szafach, a w tych szafach ciągły bałagan oczywiście, że znów wszędzie syf jak cholera, choć chwilę temu jak okiem sięgnął pięknie błyszczało, że ktoś wszedł na czystą podłogę w ubłoconych buciorach, że ktoś porozrzucał zabawki i niegrzecznie się odezwał, że od rana do wieczora darcie kotów w dziecięcym rewirze, że On się nie domyślił i nie zareagował odpowiednio, gdy przecież powinien ... i że brak rodzicielskiej konsekwencji, a tylko ja dostrzegam tego skutki ...
Jednak najbardziej niszcząca jest złość o to, że znów tak bezmyślnie zmarnowało się kolejny dany nam dzień. 

Wszystko!, podkreślam WSZYSTKO, rośnie do rangi życiowej tragedii, gdy nie ma się w sobie ani krzty woli walki.
Tragikomedia.

Zawstydziłam się tych myśli okrutnie.
Czy na pewno  nie mam za co dziękować życiu ... ?

Nie jestem idealna. Nie jestem idealną matką, żoną, córką, siostrą, pewnie nawet przyjaciółką ... 
Moje życie. Bywa, że mi z nim źle.
Zagalopowałam w nim się.
Kolejny raz spróbuję Cię ŻYCIE wziąć na rogi.
I wiesz co, ŻYCIE ... ?
Wbrew temu co myślisz ... kocham Cię.

Od dziś CODZIENNIE chwytam MOJE chwile w obiektyw

i dzielę się nimi z Wami tutaj
CODZIENNIE

By nie pozwolić szczęściu przejść niezauważonym

...

Od jutra ruszam z projektem

JEDEN dzień - JEDNO zdjęcie

I wybaczcie jeśli mimo to czasem uleje mi się tu trochę goryczy ... ;)

To w końcu życie. Niepewne i nieprzewidywalne. 

Jeśli jednak koniec końców uleje się, by dojść do podobnie optymistycznych wniosków ... , 

niechby i częściej!

:)))

Kamila

:*