Koncertowo

 Gdyby tylko ta energia mogła zostać ze mną na zawsze ...

Mniejsze Miasto rozhulało się imprezowo ostatnimi czasy.
Patrzę, nie poznaję, wyjść z podziwu nie mogę.
Uśmiech satysfakcji ani myśli zejść z mej twarzy. Można? Można! A że przed wyborami samorządowymi ... Się wytnie ;D Udam, że nie widzę związku żadnego.

Małe święto naszego miasta. Wśród wieeeeelu atrakcji na deser nie byle jaki koncert. Do Mniejszego Miasta zawitał Mesajah. Ehhh ... Jakem ujrzała plakat reklamujący wydarzenie, najpierw dowierzyć nie mogłam oczom moim, szczęściu memu, następnie gęsią skórką pokryło się me ciało. Sama  myśl o czekających mnie doznaniach dźwiękowo-wizualnych napawała mnie radością. Wizualizacja masowej imprezy reggae ruszyła w mojej głowie pełną parą.
(Koniec końców dzikich tłumów nie było. "To muzyka u nas niszowa." - rzekła ze zrozumieniem i znawstwem tematu ulubiona sąsiadka grubo po 50-tce, ta z drugiej strony ulicy, z najpiękniejszej przedwojennej kamienicy w  naszym mieście, tej widocznej na niektórych blogowych parapetowych zdjęciach. Reggae poległo w starciu z disco polo, na które następnego dnia przyszło morze ludzi :/ )

Wróćmy jednak do niszowej półki.

Przybył, dał z siebie wszystko (żadnego tam odbębnienia, bo publika nie taka!), rozsiał pozytywną aurę optymizmu (przemówił do "tłumu" mądrze i krzepiąco), a co niektóre niewiasty nawet oczarował  urokiem osobistym (a przynajmniej jedną taką ;) ...
I dalej ...
Rozbujane z pewną dozą nieśmiałości ciało moje ...
Bo nawiasem pisząc, troszkę staro czułam się wśród młodzieży zwartej z lewa, prawa, z każdej strony, z nieodłączną butlą piwa (tudzież innych trunków) dzierżoną w dłoni, petem w ustach, wcale nie z rzadka zataczającej się na boki, młodzieży skrywającej brak kultury osobistej pod płaszczykiem nonszalancji.

W taki oto sposób uświadomiłam sobie, iż są jednak pewne minusy upływającego czasu. Że młodość kole w oko! - taki oto starczy zmysł obserwujący przypałętał się nieproszony. Ale o tym może innym razem, gdyż do innych, równie ciekawych wniosków doszłam nabywając ostatnio nowe szaty.

Szybko więc przywołałam się do porządku, postanawiając niczym się nie zrażać, na pewne kwestie przymykając jedno oko (wszak licho nie śpi!). Co nie było nawet trudne - wszak wzrok już nie ten ... ;)
Nic to, Kamila! - dodałam sobie w duchu otuchy. Postanowiłam więcej nie skupiać swej uwagi na rażącej w oczy młodości i dziatki swe uprzednio odsunąwszy na odległość bezpieczną od żarzących się fajek i chybotliwych okazów, zajęłam się jakże przyjemną kontemplacją.
 I dalej ...
Radosne krzyki i piski do drapania w gardle. Bicie braw do piekących i mrowiących dłoni. Skoro tutejsza publika zajęte miała czym innym dłonie i gardła ;P , musiałam dawać z siebie wszystko (dziatwę swą również usilnie nagabując do rodzinnych wiwatów).
Do dopingu zagrzewał najlepiej sam zespół.
No bo bas dudniący w klacie! Gitarka basowa jak ta lala ... Klawisze. Perkusja majstersztyk. GE-NIAL-NY chórek. No i te piękne dredy!!!!!!!!!!!!
Żaden tam komar niestraszny przy takim akompaniamencie!

A najbardziej z całego koncertu w pamięć wrył się ... Poślubiony (!).
Zgarnął całe show wielkiej Star. Mesajah, musisz mu to wybaczyć. Sam rozumiesz. Działał w imię lepszego jutra.
Przyćmił samą gwiazdę wraz z zespołem, a nawet wraz z urodziwym i niezwykle uzdolnionym chórkiem. Czymże tak się zasłużył ... ???
A zaskoczył mnie pierwszy raz w TAKI sposób ...

Cały czas (odkąd się znamy! a będzie parę ładnych latek) miałam go za zdystansowanego, twardo stąpającego po ziemi, zawsze troszkę ponad wszystkimi, troszkę już starszego (ze skronią przyćmioną siwizną) jegomościa ... ;) Jakże się myliłam! Kamuflował się skubaniec jeden!
Okazuje się iż zupełnie nie znałam męża swego. Nie od tej strony przynajmniej.
A co się OKAZUJE drzemie w nim wcale NIE ODROBINA szaleństwa ^^ Zaskoczenie dekady - aż chciałoby się rzec.

W pewnym momencie, na bisach, na całe gardło wykrzyczał On tytuł piosenki, której Mesajah nie wykonał, a na którą bardzo czekałam Ja. Jego złotowłosa. Niepocieszona. Coraz to markotniejsza wraz z coraz to bliższym finałem koncertu.
Jakież były pobudki odkrycia tej jakże długo skrywanej drugiej twarzy  ... ?
Albo miał dość mego jęczenia i zapewne dobrze przypuszczał, że długo bym jeszcze w domowych pieleszach stękała mu nad uchem na temat nieodśpiewanego utworu ... , albo ... po prostu ... kocha ^^
No bo dla siebie by nie krzyczał przecie! 

W każdym bądź razie wszystko skończyło się szczęśliwie.
Podczas gdy ja trwałam w niemym zdumieniu, udając, że nie widzę tych wszystkich odwracających się w naszym kierunku twarzy, Poślubiony pstrykał sobie dalej zdjęcia niewzruszony.
Mesajah natomiast usłyszał jego nawoływanie (jakżeby inaczej!), uśmiechnął się, stwierdził że również ten utwór lubi, rozmarzonym głosem dodał, że dobre to były czasy, po czym ... zakończył koncert długo wyczekiwanym "Każdego dnia" :))) Znaaaacie. Jeśli by jednak nie, to KLIK

Doceń to! Doceń to!

Wasza
wciąż pozostająca pod wpływem pozytywnych wibracji muzyki reggae

Camilla

;)))