ŻYCIE. vel.2

Coraz bardziej boli cudza krzywda. W szczególności Ich krzywda.

A coraz mniej własna.

Każdy kolejny cios pogrubia ochronny pancerz. Niewiele potrafi przedrzeć się przez jego liczne warstwy.

Niesprawiedliwość tylko serce kroi tytanowym ostrzem na milion kawałków, które później trudno zlepić w zgrzebną całość. Zlepiam je całując ukochane pukle, tuląc do serca ze słonymi strużkami na policzkach. Wymazuję zło czułością jak ołówek najlepszą gumką. I modlę się by w ich główkach zostały tylko dobre wspomnienia.
(...)

Potrafię szaleńczo nienawidzić. W nerwach złorzeczyć.
Coraz dłużej pamiętać krzywdę.

Odpłacić złem za zło.

Oko za oko, ząb za ząb.

Nie podejrzewałby nikt.
A głównie ja sama.

(...)

Home sweet home.
To Ona, rodzona, jedyna ... funduje huśtawkę wrażeń, pajęczynę krętych ścieżek spowitych mrokiem z uknutych mikrospisków.
Nie pamiętam już że kiedyś było inaczej.
Zbyt dużo krzywd zatarło to co dobre.

(...)
W najgorszych koszmarach staję się Nią dla własnych dzieci.
Najboleśniejszym oszczerstwem dopatrzenie się przez kogoś naszych podobieństw. Jakichkolwiek.
Blady strach z miejsca mnie obsiada, nogi stają się jak z waty, paraliżuje i zabiera powietrze z płuc uczucie paniki.
(...)

Dzieci coraz mądrzejsze. Kaliber ich problemów i pyskatości coraz boleśniejszy. Wątpliwości i paraliżujących strachów masa. 

Bruzdy na czole zauważalnie coraz głębsze.

Z dnia na dzień większa samoświadomość moja.

Wiem czego chcę i nie godzę się na to co wadzi. Basta!

Mówię to co myślę nie bacząc na skutki.

Nie żałuję.

Niczego.

Każdy dzień błogosławieństwem moim.

Na klatę wezmę ile tylko zdołam.

Jestem tu po coś.

Mam klarowną misję.

Przeżyć życie po swojemu.

Jeśli po latach stwierdzę że nie udało się bądź nie było warto - zobojętnieję i zgorzknieję, stanę się Nią, a wtedy niech ktoś poda mi naładowany pistolet.

Nie zawaham się go użyć. 

Póki co walczę.

Z niesprawiedliwością, obojętnością, złem wyglądającym z każdego kąta.

Coraz mniej boli.

Przegranym ten który się poddaje.