O szczęściu zasłyszane

M. radziła wsadzić głowę w chmury :)
Co czynię z prawdziwą lubością.
Choć na moment.
Łapię chwile.
Coraz bardziej bezwiednie "trwonię" czas. Prawie bez wyrzutów sumienia. I coraz mniej zaprzątam sobie głowę tym co ktoś o tym pomyśli.
Dostrzegam małe szczęścia. Paradoksalnie w smutku przychodzi mi to łatwiej.
Otaczam się dobrymi ludźmi. Stronię od krwiopijców.
Wychwytuję z otoczenia dobre fluidy, a przepędzam co złe.
Z różnym skutkiem rzecz jasna.
Bo zdarzy się też dzień, gdy nie widzę słońca na horyzoncie i nie przyświeca mi ni krzty nadziei.
Gdy jest niebywale ciężko, rozwijam tutaj aurę grozy.
A tak naprawdę dzielę się tym co u mnie w ocenzurowanej mikroskali.
Bardziej dosłownie i otwarcie nie potrafię.
Ale pomaga. To taka moja terapia.
Pozwala przeczekać burzę. Spojrzeć z boku na sytuację i zdystansować się.
Wychwycić dotychczas niewidoczne rozwiązania.
Wysmucić się.
Bo czasem niezbędna jest żałoba, by móc powstać z popiołów i na nowo się odrodzić.
Moja żałoba musi być krótka.
Bo to optymizmu przede wszystkim chciałabym nauczyć swoje dzieci.
Taka moja matczyna misja.
Nauczyć postrzegać życie nie jako pasmo bezustannych trudów i trosk, ale jako bezcenny dar.
I nawet zamówię dzisiaj dla Starszej "Planetę dobrych myśli"(!). Może nawet sama zerknę ...
Mówią że "tylko krowa zdania nie zmienia" ;)

Szczęście.
Jak można używać jednego słowa do określenia tak różnych uczuć ... ?

Człowiek jest nieszczęśliwy, bo nie wie że jest szczęśliwy.

Tylko dlatego.

To wszystko. 
I już.

Może naprawdę tak jest, że udaje się zrozumieć życie tylko od końca.

Ale żyć trzeba do przodu.

 W planie stworzenia nie przewidziano szczęścia człowieka.

-Kto tak twierdzi?

-Freud.

- Ten nudziarz!

"W pogoni za nieszczęściem"
(reż.Sherry Hormann, Niemcy, 2012)

Polecam wszystkim miłośnikom klimatu "Amelii".
Johanna Wokalek mą muzą w zapuszczaniu włosów :)
Rosną jak szalone.
Obecna długość "za ucho" w miedzianych rudościach się nosi :)