Pandemonium

To nie tak, że opuściła mnie wena. To nie tak, że dopadł mnie leń. To po prostu nowa rzeczywistość, w której bezskutecznie próbuję się odnaleźć. I jakkolwiek bardzo nie pragnęłabym zapanować nad moim obecnym życiem, tak na chwilę obecną ... nie ogarniam. Po prostu wymiękam i milion razy dziennie bezgłośnie krzyczę aż do zdarcia gardła. Mój niemy krzyk jest wynikiem bezsilności. A gorszy od fizycznej niemocy, permanentnego przemęczenia i braku optymizmu, jest chaos w głowie. Milion myśli na sekundę bezustannie bombardujących mój pozorny spokój ...

I zajadam te moje smutki, dylematy i złości w towarzystwie wciąż nieopanowanej przestrzeni życiowej, i zastanawiam się czy to już depresja ;) , czy może tylko dość specyficzna forma buntu przeciwko całemu złu, które wciąż skądś wyłazi i depcze mi po piętach. Choć nie jest chyba jeszcze ze mną tak źle :))) , bo dostrzegam promienie słońca i wciąż potrafię marzyć ^^