Take This Waltz

W lunaparku, na karuzeli, nawet tej najbardziej tandetnej, gdy ciemność wszystko spowija, kiedy muzyka głośno gra, a migoczące światła szaleją, wszystko wydaje się być proste, zabawne i jednocześnie magiczne. Łatwo wtedy poddać się magii chwili.
Gdy karuzela gwałtownie zwalnia tempo, po to by za chwilę zatrzymać się zupełnie, dźwięki zaś ustają, a barwne kaskady świateł przestają oślepiać, powrót do rzeczywistości bywa mało przyjemny.
Nie ma bowiem w życiu nic trudniejszego od zmagania się z codziennością.

Oprócz kilku wyjątków od reguły praktycznie nie zdarza się bym z własnej nieprzymuszonej woli obejrzała powtórnie jakiś film. Na palcach jednej ręki mogłabym wymienić tytuły zawsze tak samo dobrze smakujących odgrzewanych powtórek.
Jednak od tego filmu uzależniłam się już od jego pierwszych minut, od pierwszych klimatycznych niespiesznych ujęć.
Wrył się on w moje myśli i nie chce dać spokoju.
Obrazy wciąż siedzą głęboko w głowie, dźwięki wracają jak natrętna mucha, bezczelnie rozpychając się i rozbrzmiewając w myślach.
Wciąż łapię się na tym, że nucę
"video killed the radio star
pictures came and broke your heart (...)".

A piosence tej towarzyszy chyba najbardziej wymowna scena z całego filmu, według mnie będąca kwintesencją całego filmu, doskonałym jego podsumowaniem.
Smak i konsekwencje zakazanego owocu. Krajobraz po, gdy po fajerwerkach pozostają jedynie wspomnienia.
Kolorowo do czasu. Później coraz bardziej stonowanie, aż po wszystkie odcienie szarości. Bo proza życia dopada w końcu w mniejszym, bądź większym stopniu każdy związek, a miłość przecież zmienną jest.
Nie trudno pogubić się w tej prozie życia, zapragnąć na nowo oślepiających neonami świateł i radosnej muzyki ...
Chwili szaleństwa, która może przekreślić WSZYSTKO.
Czy tak się stanie ... ?
Sprawdźcie sami.

Genialny film o zmieniającej się miłości, o nasyceniu się sobą ...
O potrzebie miłości i spełnienia ...
O błądzeniu ...
 O wewnętrznej walce z samym sobą ...