My October

Październik. Pierwsze skojarzenie to ... wielkie święto w Mniejszym Mieście - odpust parafialny i moc atrakcji dla dużych i małych miłośników tandety. Choć nie powiem ... łezka w oku zakręciła się na widok piłeczek wypełnionych trocinami skaczących na gumkach czy gwizdków w kształcie kogucika ;)

Łopoczące na jesiennym wietrze kolorowe balony, pędzące karuzele, przeraźliwie głośna muzyka, co i rusz słyszany huk wystrzelanych petard i kapiszonów, kakofonia bombardująca moją głowę ... 

Najistotniejszy punkt programu - stoisko z kolorowymi perukami! Koniecznie trzeba było wszystkie przymierzyć, a na drugi dzień tata musiał szukać odpowiedniego modelu w Większym Mieście :)  

A wisienką na torcie pierwszy pierścionek od Tatusia.

Starsza zadowoliła się walką z potęgą grawitacji.

Wata cukrowa coraz częściej przegrywa z kretesem z wizją lepiących się po jej konsumpcji łapek. Zaserwowano więc mimo mroźnego i wietrznego dnia lody. Przy akompaniamencie całego majdanu smakowały nad wyraz wybornie. Zresztą zakazany owoc sam w sobie smakuje najrozkoszniej :) Sami prosiliśmy się o wolne od przedszkola, więc właśnie tak zaczęliśmy październik.

Październik był miesiącem bardzo ubogim we wspólnie spędzony czas. Stąd mało do wspominania. I wciąż nam siebie mało ... Bo nadal cieszy tylko to co dookoła Ich, Nas ... Cała reszta wciąż czeka na stabilizację. Chaos i niepewność wciąż rosną w siłę.

Mimo to nie poddawaliśmy się. Było troszkę spacerów i zbierania liści, troszkę późnych powrotów z wędrówek paluszków po paciorkach różańca, trochę pięknych skrawków nieba, trochę wspólnych zabaw na placu zabaw, trochę lepienia, klejenia, wycinania i malowania, dużo wieczornego czytania, tulenia i całowania ...