Uważność zarazą pisana

Gdy Górkowa rodzina zaczęła znosić do domu wiosenne kwiecie, okazało się że zima nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. W lutym dzień co prawda był słonecznie wiosenny, jednak noc już od tygodnia romansowała z przymrozkiem, skutkiem czego ostatnie Górkowe poranki spowijała szadziowa biel. Biel ta w okolicach południa spływała rynnami, wijąc się nieregularnymi stróżkami po brudnych ulicach i chodnikach Mniejszego Miasta. Nikogo więc nie powinien zdziwić marzec obuty w śniegowce. A mimo to rankiem 1 marca niejeden stał w oknie i przecierał oczy ze zdziwienia. Górkowa matka zaś przywitała ten śniegowy krajobraz uśmiechem. Szerokim uśmiechem. Doprawdy, ostatnio cieszą ją prawdziwie "małe rzeczy".
A czemuż to, niech opowie luty ...

Luty miał być uważny. I w uważność obfitował. A że w zupełnie innym tego słowa znaczeniu niżby kto sobie życzył ... ? Widać życzenia trzeba ostrożniej wypowiadać.

Zaczęło się od (o zgrozo!) wszawicy (tak tak! dobrze przeczytałeś drogi czytelniku) w szkole Górkowego potomstwa. Fama szybko się rozniosła. Rodzicielskiej uwagi nie mogło tutaj zabraknąć. Co wieczór Górkowy ojciec wraz z Górkową matką uważnie pochylali głowy nad głowami swej dziatwy, w skupieniu wypatrując choćby najmniejszego śladu zarazy. Pukiel po puklu, kosmyk po kosmyku. W Górkowej łazience przedziwne specyfiki rozgościły się na półkach. Na jakiś czas Górkowa rodzina została wykluczona z jakiejkolwiek formy życia społecznego. Profilaktycznie zabroniono wszelkich odwiedzin. Wszak nigdy nie wiadomo co komu po głowie pląsa i co dziecko na głowie ze szkoły przyniesie.

W całym zamieszaniu związanym z problemem wszawicy nie trudno było zaniedbać każdą inną równie niecierpiącą zwłoki ważność. I tak przedłużający się katar (połączony z kaszlem) starszej córki państwa Górkowych, przerodził się w dokuczliwe bóle głowy tejże. Nawet one nie zapaliły czerwonej lampki w głowie Górkowej matki, która podejrzliwie spoglądając na swą pierworodną, bliższa była wydaniu sądu symulacji, tudzież skłonności dziecka do przesady, aniżeli zawierzenia. Górkowa matka więc zrzuciła wszystko na karb przemęczenia i niedosypiania dziecka, które w żaden sposób wieczorem wcześniej nie potrafi usnąć, a które co rano z łóżka bladym świtem trza zrywać.
Aż dnia pewnego dziecko zadzwoniło ze szkoły. W czasie lekcji co gorsza! (Wiedzieć musi szanowny czytelnik, iż na terenie wspomnianej szkoły obowiązuje bezwzględny zakaz korzystania z telefonów komórkowych; nie licząc hallu, który uprawnia do korzystania z tychże; co nie zmienia faktu, że dziecko z tej możliwości stara się nie korzystać.) Dziecko zadzwoniło z zapytaniem czy może przyjąć z rąk swej wychowawczyni środek przeciwbólowy.
Ból głowy nasilił się - nie było miejsca na niedowierzania. Koniec końców, jeszcze tego samego dnia ból rozprzestrzenił się na rejony prawego ucha. Zrazu matka zajrzała do Internetu. Jej wiedza w tym temacie bowiem była znikoma - wiedziała jeno że taki ból i takie dolegliwości nie wróżą nic dobrego. Gdy zaś temat zgłębiła, aż złapała się za głowę. Nie było czasu czekać. Trza było działać szybko. Wykonała telefon do tutejszej (dobrze już znanej szanownemu czytelnikowi) doktórki. Ta choć w gorącym okresie zarazy rozmaitej, to jednak znalazła w kalendarzu wolną chwilę.

Matka od razu jakby skrzydeł dostała. Wiedziała że już teraz dobrze być musi.

O umówionym czasie zajechali pod dom doktórki.  Ledwo uchylili drzwi samochodu w wieczór spowity w mrok, gdy do ich uszu dobiegł szum wody napędzającej koło młyna. A i w uroczym domostwie doktórki, jeszcze uważniej aniżeli poprzednio zmysły karmili. Uważniej łakomym okiem łypali na przecudne umeblowania, ostrożniej stawiali kroki na deskach podłogi, Górkowa Matka zarejestrowała specyficzny zapach starego domostwa. Ożyły wspomnienia związane z ukochaną babcią.

Doktórka zajrzała w kartę dziecka i z miejsca dopatrzyła się pewnej prawidłowości. Dokładnie rok temu stawili się u niej państwo Górkowie z tą samą córką po raz pierwszy i jedyny zarazem. Czyżby miało stać się ich coroczną tradycją lutowe córki zdrowotne niedomaganie ... ? ( O! za rok Górkowa matka będzie jeszcze uważniejszą w miesiącu lutym! Żaden, powtarzam ŻADEN, choćby najmniejszy katar jej uwadze nie umknie!).

Doktórka postawiła diagnozę najgorszą z możliwych (zapalenie ucha), wypisała receptę, do rąk wręczyła kartkę zabazgraną swymi lekarskimi hieroglifami, zaleciła wizytę u laryngologa (w gratisie podając numer do uchwytnego), jak również ciepło domowych pieleszy serwowane w dawce przynajmniej dwóch tygodni.

Tak oto na Górce zamieszkał drugi w historii życia rodziny Górków antybiotyk - mistrz pierwszego planu - Zinnat.

Dnia następnego laryngolog stwierdził jeno stan zapalny ucha (będący następstwem infekcji dróg oddechowych) Górkowej córy, żadnego wycieku substancji wskazującej na ostre zapalenie ucha się nie dopatrzył (tym samym zdejmując z Górkowej matki ramion ogromny ciężar - dosłownie jakby jej kto 100 kilo z nich usunął jednym ruchem), kropelki do ucha, inne syropki i żele do nosa przepisał.
Nawet portfel nie zubożał nadto. Mile była Górkowa matka zaskoczona.

Choć wciąż wypatruje się jako takiej na zdrowiu poprawy.

Trudny był to miesiąc dla innego rodzaju uważności.

Zębowa Wróżka ledwo zdążyła dotrzeć na czas. Bo choć we Wróżkę już się nie wierzy (starsze dziecię nie wierzy), to jednak zastrzyk gotówki zawsze mile widziany.

W tej  uważności chyba tylko cudem nie umknęły uwadze (i fotorelacji) karteczki pisane ręką młodszej córy, podrzucane matce i ojcu w celu "wymuszenia" na nich różnych (najczęściej niezdrowych i ograniczanych) rzeczy, o które strach prosto w oczy zapytać bojąc się niechybnej odmowy.
W tej uważności starano się nie zwariować i żyć normalnie.
Co widać (mam nadzieję) na poniższych załącznikach.

Marzec zatem niech się sam pisze.
Po swojemu.
Bez żadnych zapewnień i pewników.
Zobaczymy co z tego wyniknie.